Jest to przezbrzuszna, wewnątrzotrzewnowa metoda leczenia przepuklin.

Na początku zabiegu po znieczuleniu ogólnym chorego („uśpieniu”) do jamy brzusznej wkłuwa się igłę, przez którą podaje się gaz (dwutlenek węgla), aby wytworzyć przestrzeń do operacji.

Następnie do jamy brzusznej wkłuwa się trokary („zaostrzone rurki”), przez które wprowadza się kamerę i specjalne narzędzia chirurgiczne. Chirurdzy, patrząc na monitor telewizyjny, mogą obserwować wszystko, co się dzieje w jamie brzusznej, a jednocześnie używać narzędzi, którymi operują.

Trzy trokary umieszcza się bocznie od wrót przepukliny, zwykle w linii pachowej przedniej. Po wypreparowaniu i odprowadzeniu zawartości worka przepuklinowego do jamy brzusznej, wprowadza się siatkę przepuklinową. Implant mocuje się za pomocą szwów lub wszywek, zasłaniając wrota przepukliny siatką z marginesem 3–5 cm.

Czas pobytu w szpitalu to przeważnie 1 doba.

Współczesne sposoby leczenia przepuklin brzusznych to tak zwane metody beznapięciowe –polegają one na zaopatrzeniu przepukliny bez zszywania tkanek pod napięciem. Polegają na zastosowaniu wszczepu syntetycznego (siatki), który umieszcza się w obrębie powłok brzusznych i mocuje szwami do otaczających tkanek. Taka technika operacyjna pozwoliła na obniżenie częstości nawrotów przepuklin brzusznych.

Metoda ta polega na umieszczeniu specjalnej siatki, którą wprowadza się do jamy brzusznej przez niewielkie 1-2 cm nacięcie, a następnie otwiera się ją w jamie brzusznej, przez co siatka przyjmuje właściwy rozmiar (6-8 cm), bez potrzeby poszerzania nacięcia skóry.. Stosowana siatka może być wykonana z materiału niewchłanialnego (polipropylenu) lub może być częściowo wchłanialna. Wybór rodzaju i wielkości siatki zostanie dokonany przez chirurga na podstawie oceny wielkości ubytku powłok stanowiącego wrota przepukliny.

Czas pobytu w szpitalu to przeważnie 1 doba.

Metoda TAPP jest to przezbrzuszna przedotrzewnowa metoda leczenia przepuklin, a TEP to metoda całkowicie zewnątrzotrzewnowa. Wyboru metody leczenia w konkretnym przypadku podejmuje lekarz przeprowadzający operację.

Lekarz,po znieczuleniu ogólnym chorego („uśpieniu”),wypełnienia jamę brzuszną gazem i wykonuje 3 nieduże nacięcia na skórze, a następnie do jamy brzusznej wprowadza trokary, przez które można wprowadzić kamerę i specjalne narzędzia. Po przezotrzewnowym lub zaotrzewnowym dotarciu do wrót przepukliny następuje odprowadzenie treści przepukliny, którą może być tłuszcz wewnątrzotrzewnowy lub pętle jelitowe. Na koniec ścianę kanału pachwinowego wzmacnia się za pomocą specjalnej siatki 3D o anatomicznym kształcie, która zasłania wejście do kanału pachwinowego. Siatka jest mocowana do tkanek szwami lub specjalnymi wchłanianymi zszywkami.

Czas pobytu w szpitalu to przeważnie 1 doba.

Najczęstszą metodą stosowaną w plastyce przepukliny pachwinowej jest tak zwana metoda Lichtenstaina (beznapięciowa z wszczepieniem siatki).

Po znieczuleniu ogólnym chorego („uśpieniu”) chirurg wykonuje nacięcie skóry około 10 -15 cm w okolicy pachwiny. Kolejno rozcina warstwy (tkankę podskórną, powięzi) dochodząc do kanału pachwinowego. Odnajduje i zaoszczędza nerwy, naczynia oraz powrózek nasienny u mężczyzn a u kobiet więzadło obłe macicy. Następnie lokalizuje worek przepuklinowy, który odprowadza do jamy brzusznej. Wykonuje plastykę kanału pachwinowego, zaopatruje go siatką. Siatka zostaje przykryta rozcięgnami, mięśniami i powięziami ściany jamy brzusznej a następnie skórą.

W razie ryzyka pojawienia się krwawienia w ranie zostaje umieszczony dren (rurka z otworami służąca do odprowadzania płynnej treści z rany). Dren jest usuwany przeważnie w następnej dobie.

Na koniec szyta jest osobno tkanka podskórna nićmi wchłanianymi i skóra. Rana jest przemywana, wycierana do sucha i położony zostaje na niej opatrunek. U mężczyzn chirurg na sam koniec po wykonaniu operacji pociąga za jądro po stronie operowanej sprawdzając czy jest odpowiednio ruchome. W ten sposób sprawdza czy nie obszył zbyt mocno powrózka nasiennego.

Czas pobytu w szpitalu to przeważnie 1 doba.

Operacja rękawowej resekcji żołądka jest jedną z metod chirurgicznego leczenia otyłości. Obecnie to najczęściej na świecie wykonywana operacja bariatryczna – uważana jest za tzw. „złoty standard”.

Zabieg polega na odcięciu krzywizny większej żołądka za pomocą staplerów (mechanicznych zszywaczy z tytanowymi zszywkami).

W trakcie resekcji chirurg zmniejsza objętość żołądka nawet o 80%. Oznacza to, że łatwiej będzie go wypełnić – dzięki temu pacjent szybciej osiągnie uczucie sytości. Pozostawia się zamiast żołądka w kształcie „worka” rurę o średnicy wewnętrznej ok. 11 mm (grubość kciuka). Podczas operacji wykonuje się próbę szczelności nowego żołądka z niebieskim barwnikiem, w jamie brzusznej pozostawia się cienki dren.

Cała procedura trwa około 2 godziny i jest przeprowadzana w znieczuleniu ogólnym. Ponieważ zabieg wykonywany jest metodą laparoskopową, po operacji zostają niewielkie blizny – chirurg wykona tylko 5 niewielkich nacięć, które szybko się zagoją.

Pacjent w szpitalu pozostaje zwykle 3 do 5 dni.

Wyłączenie żołądkowe sposobem Roux polega na rozdzieleniu drogi pokarmowej i wydzielniczej, polegająca na wytworzeniu z górnej części żołądka zbiornika, z którego pokarm przedostaje do jelita cienkiego  w odległości ok. 150 cm za dwunastnicą, skracając długość drogi pokarmowej – operacja ta znana jest pod nazwą Roux-en-Y Gastric Bypass.

Powyższa operacja łączy w sobie element ograniczający spożycie i wchłanianie. Żołądek dzielony jest na dwie części za pomocą szwów mechanicznych. Do górnej części żołądka, o pojemności około 50 ml, przyłączona jest pętla jelita cienkiego (pętla pokarmowa), przez którą przesuwa się jedzenie. Z pozostawionej, ślepej  części żołądka, przez dwunastnicę i następnie jelito cienkie spływają soki trawienne (pętla enzymatyczna). Oba odcinki jelita zostają zespolone chirurgicznie, przyjmując kształt litery Y. Od tego miejsca następuje normalne trawienie. Długość poszczególnych części jelita (szczególnie wspólnej) i objętość mniejszej części żołądka ustalane są zgodnie z obowiązującymi standardami.

Zabieg wykonuje się laparoskopowo, dzięki czemu nie zostają po nim blizny. Operacja ta jest szczególnie polecana dla chorych u których współistnieje cukrzycą typu II, ponieważ tą metodą może być ona wyleczona.

Zabieg przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym (tzw. narkoza). Pacjent w szpitalu pozostaje zwykle 3 do 5 dni.

Zabiegi chirurgicznego usuwania pni żylnych z nogi nazywane są również strippingiem żyły odpiszczelowej (tzw. safenektomia) lub odstrzałkowej (tzw. parwektomia).

Najczęstszym typem zabiegu w chirurgii żylaków jest operacja metodą Babcocka, która jest jedną z bardziej popularnych technik operacyjnych stosowanych od dawna.

Polega ona na wykonaniu dwóch nacięć – jednego w okolicy pachwiny i drugiego w okolicy kostki przyśrodkowej. Następnie przez nacięcie od strony pachwiny, wprowadza się specjalną sondę, zwaną stripperem, wprost do światła żyły odpiszczelowej, w dalszej kolejności przywiązuje się ją do niej i następnie wszystko razem usuwa, wyciągając w okolicy pachwiny.

Zabieg przeprowadza się w tzw. znieczuleniu podpajęczynówkowym. Pacjent w szpitalu przebywa 1 dobę.

Najpopularniejszym i najskuteczniejszym zabiegiem małoinwazyjnym jest wewnątrzżylna ablacja laserowa (podwiązanie i wycięcie żylaków – żył kończyny dolnej) polegająca na zamknięciu żylaków przy wykorzystaniu energii cieplnej generowanej przez laser.

Na nodze wykonuje się niewielkie nakłucie, przez które pod kontrolą USG wprowadza się do naczynia cienkie włókno światłowodowe. Następnie uruchamia się laser i powoli wycofuje włókno zamykając całą żyłę od samego ujścia. Przekazana energia powoduje podniesienie temperatury ścian żył (120 stopni Celsjusza), co wywołuje uraz termiczny ściany naczynia, w wyniku czego dochodzi do zwężenia światła naczynia i jego zwłóknienia.

Zabieg przeprowadza się w tzw. znieczuleniu podpajęczynówkowym. Pacjent w szpitalu przebywa 1 dobę.

Leczenie żylaków falami radiowymi (RF) jest zabiegiem termicznym wykorzystywanym w leczeniu żylaków kończyn dolnych, polegającym na zamknięciu niewydolnego pnia żyły odpiszczelowej prądem o częstotliwości radiowej

W trakcie zabiegu do żyły – pod kontrolą USG – wprowadzana jest sonda, która emituje impuls elektryczny o wysokiej częstotliwości. Przekazana energia powoduje podniesienie temperatury ścian żył (120 stopni Celsjusza), co wywołuje uraz termiczny ściany naczynia, w wyniku czego dochodzi do zwężenia światła naczynia i jego zwłóknienia.

Zabieg przeprowadza się w tzw. znieczuleniu podpajęczynówkowym. Pacjent w szpitalu przebywa 1 dobę.

Gumkowanie żylaków odbytu metodą Barrona to małoinwazyjna, skuteczna i bezpieczna metoda leczenia choroby hemoroidalnej.

Polega ona na nałożeniu na podstawę guzka krwawniczego gumowej opaski, powodując jego niedokrwienie – w efekcie w ciągu 7-10 dni ulega on obumarciu i samoistnie odpada. Opaskę nakłada się przy pomocy specjalnego aplikatora – pacjent może odczuwać w tym czasie lekki dyskomfort, który utrzymuje się przez około godzinę po zabiegu.

W trakcie jednego zabiegu możliwe jest założenie opasek na 3 żylaki odbytu. Kolejne guzki są usuwane w odstępach 3 do 4 tygodni.

Zabieg przeprowadzany jest przeważnie w znieczuleniu miejscowym, a pobyt w Szpitalu zwykle trwa kilka godzin. Powrót do pracy i innej aktywności możliwy jest zwykle po 2 – 3 dniach, choć ten czas może różnić się w zależności od indywidualnej wrażliwości na ból.

Leczenie żylaków odbytu met. Barrona (gumkowanie) może być zastosowane tylko w przypadku pacjentów z żylakami odbytu I i II stopnia. W przypadku pacjentów z hemoroidami III i IV stopnia, przy wypadnięciu i zadzierzgnięciu żylaków odbytu w ciąży i po porodzie lub w sytuacji współistnienia żylaków odbytu z innymi chorobami kanału odbytu konieczne jest zastosowanie leczenia metodami operacyjnymi.

Klasyczna operacja (tzw. operacja Milligan-Morgan) – jest to klasyczna metoda leczenia hemoroidów polegająca  na wycięciu chorobowo zmienionych guzków krwawniczych, podkłuciu  szypuły naczyniowej z pozostawieniem miejsc do wygojenia po ich usunięciu.

Zabieg przeprowadzany jest przeważnie w znieczuleniu podpajęczynówkowym wykonywanym przez lekarza anestezjologa. Pobyt w Szpitalu zwykle trwa 3-5 dni. Do 2 tygodni po zabiegu należy ograniczyć wysiłek fizyczny, a ranę należy codziennie przemywać roztworem Octeniseptu.

Szwy po zabiegu usuwane są w 7 dobie po zabiegu, a wynik badania histo-patologicznego należy odebrać w 14 dobie po zabiegu.

Zabieg z użyciem lasera HeLP polega na wprowadzeniu przez chirurga do tkanki podśluzówkowej cienkiego włókna lasera, który dokonuje termoablacji splotów hemoroidalnych. Operator zamyka naczynia hemoroidalne bez naruszania wrażliwej śluzówki. W następstwie hemoroidy ulegają obkurczeniu oraz cofnięciu do wnętrza odbytnicy.

Zabieg przeprowadzany jest przeważnie w znieczuleniu podpajęczynówkowym wykonywanym przez lekarza anestezjologa. Pobyt w Szpitalu zwykle trwa 1-2 dni. Do 2 tygodni po zabiegu należy ograniczyć wysiłek fizyczny, a ranę należy codziennie przemywać roztworem Octeniseptu.

Zabieg metodą RF (radio frequency, czyli prądem o częstotliwości radiowej) polega na wprowadzeniu przez chirurga do tkanki podśluzówkowej cienkiej dwubiegunowej elektrody, która dokonuje termoablacji splotów hemoroidalnych. Operator zamyka naczynia hemoroidalne bez naruszania wrażliwej śluzówki. W następstwie hemoroidy ulegają obkurczeniu oraz cofnięciu do wnętrza odbytnicy.

Zabieg przeprowadzany jest przeważnie w znieczuleniu podpajęczynówkowym wykonywanym przez lekarza anestezjologa. Pobyt w Szpitalu zwykle trwa 1-2 dni. Do 2 tygodni po zabiegu należy ograniczyć wysiłek fizyczny, a ranę należy codziennie przemywać roztworem Octeniseptu.

Operacja polega na wycięciu szczeliny wraz z powiększoną brodawką wewnątrz odbytu i przerosłym fałdem anodermy. W przypadku dużego napięcia zwieracza wewnętrznego odbytu, chirurg dokonuje przecięcia mięśnia zwieracza zewnętrznego, co pozwala na szybsze zagojenie się rany.

Rana goi się w ciągu kilku tygodni, co wymaga zmiany opatrunków.

Zabieg przeprowadzany jest przeważnie w znieczuleniu ogólnym dotchawiczym (tzw. narkoza) lub znieczuleniu lędźwiowym, zależnie od oczekiwań chorego i oceny anestezjologicznej, a pobyt w Szpitalu zwykle trwa 2-3 doby.

Zabieg polega na rozległym wycięciu miejscowym z usunięciem w jednym bloku wszystkich kanałów zatoki wraz z marginesem zdrowych tkanek i zeszyciu rany lub pozostawieniu jej do gojenia „na otwarto”.

Możliwe jest też jedynie nacięcie zropiałych tkanek i ich drenaż. Rozległość zabiegu uzależniona jest od stanu pacjenta.

W obu typach operacji możliwe jest pozostawienie drenu w ranie – jest on usuwany przeważnie w następnej dobie.

Zabieg przeprowadzany jest przeważnie w znieczuleniu ogólnym dotchawiczym (tzw. narkoza) lub znieczuleniu lędźwiowym, zależnie od oczekiwań chorego i oceny anestezjologicznej, a pobyt w Szpitalu zwykle trwa 1 dobę.